Wyobraźmy sobie na przykład, że nas ulubiony portal zamieszcza dwieście postów dziennie, ale my mamy czas na przeczytanie tylko setki. Platforma ustawiona jest tak, by pokazać nam moralno-emocjonalną połowę aktualności. Gdy po roku podwoi się całkowita liczba postów, obejrzymy tę ich ćwiartkę, która będzie napisana językiem moralno-emocjonalnym. Z czasem zaczniemy odnosić wrażenie, że nasza wspólnota coraz częściej moralizuje, wyolbrzymia i oburza się, więc pójdziemy w jej ślady. Jednocześnie na dalszy plan zejdą treści, które z natury rzeczy mniej nas ciekawią: prawdziwe informacje, odwołania do wyższego dobra czy apele o tolerancję. Nikt nie będzie zwracał na nie uwagi.

[...]

Użytkownikom, dla których algorytm pozostawał niewidoczny, wydawało się, że obierają wyraźne sygnały społeczne. Wyglądało to tak, jakby wspólnota nagle zaczęła nade wszystko cenić prowokację i oburzenie, koncentrując się na nich pod wpływem algorytmu. On zaś usuwał w cień to, co uznał za mało angażujące, a to z kolei pociągało za sobą komplementarną konsekwencję. Mogło się bowiem zdawać, że niuanse i stonowane emocje nikogo nie obchodzą, dlatego mogą być przyczyną lekceważenia i odrzucenia. Użytkownicy wyraźnie odbierali te sygnały, z coraz większą złośliwością i gniewem poniżali osoby spoza wspólnoty, karali tych, którzy złamali społeczne zasady, i utwierdzali się wzajemnie w swoich poglądach.