Pewnego dnia w spokojnej miejscowości o nazwie Kodopolis żył człowiek o imieniu Stanisław. Stanisław był programistą, który uwielbiał pracować z JavaScript. Był to jego język, jego pasja, a także źródło wielu frustracji. Jednak pewnego dnia, gdy siedział w swoim biurze otoczonym stertami dokumentacji JavaScript, coś niesamowitego się wydarzyło.
Stanisław zdał sobie sprawę, że dokumentacja JavaScript jest jak tajemnicza księga wskazówek do jego życia prywatnego. Postanowił wykorzystać swoje umiejętności programistyczne do odczytywania znaków i wróżenia sobie przyszłości z dokumentacji. Uważał, że odpowiedzi na wszystkie swoje życiowe pytania są ukryte w kodzie JavaScript.
Siadł więc przed komputerem, otworzył przeglądarkę i zaczął przeszukiwać dokumentację. Przeczytał fragment na temat "obiektu Promise" i uznał to za znak, że powinien przestać obiecywać sobie, że zacznie zdrowo odżywiać się od przyszłego poniedziałku i zacząć już dziś.
Następnie natknął się na opis "funkcji async/await" i doszedł do wniosku, że musi nauczyć się cierpliwości i przestać martwić się o przyszłość. Postanowił przestać frustrować się dlatego, że jego kod nie działa od razu i zrozumiał, że wszystko przyjdzie w odpowiednim czasie.
Stanisław kontynuował przeglądanie dokumentacji i natknął się na "wyjątki try/catch". Zrozumiał, że życie jest pełne niespodzianek i że czasem trzeba łapać wyjątki, które rzuca nam los. Zdał sobie sprawę, że nie zawsze można kontrolować wszystko i że czasem trzeba po prostu zaakceptować, że coś poszło nie tak.
Po wielu godzinach przeglądania dokumentacji JavaScript, Stanisław był pewien, że znalazł odpowiedzi na wszystkie swoje życiowe pytania. Był gotów żyć zgodnie z przewodnictwem dokumentacji, a jego życie prywatne miało być teraz bardziej przewidywalne i pełne harmonii.
Jednak z biegiem czasu Stanisław zaczął zdawać sobie sprawę, że dokumentacja JavaScript nie jest naprawdę źródłem wskazówek dotyczących życia prywatnego. Była to tylko kolejna próba znalezienia sensu w chaotycznym i nieprzewidywalnym świecie. Zrozumiał, że życie nie można programować tak łatwo, jak kod komputerowy.
Stanisław przestał więc traktować dokumentację JavaScript jako wróżbę i zaczął żyć bardziej spontanicznie. Zrozumiał, że życie jest pełne niespodzianek i wyzwań, i że czasem trzeba po prostu iść na całość, niezależnie od tego, co mówi dokumentacja.
Ostatecznie Stanisław znalazł równowagę między swoją pasją do JavaScript a życiem prywatnym. Zrozumiał, że programowanie i życie to dwie różne rzeczy i że czasem trzeba po prostu cieszyć się nimi osobno. I tak skończyła się jego przygoda z próbami wróżenia z dokumentacji JavaScript, pozostawiając go z większą mądrością i zrozumieniem dla tego, co naprawdę ważne w życiu.
