Pavel Chirilă: Nie jestem księdzem!

kenex

Napisz opowiadanie, w którym rumuński Pavel Chirilă jest notorycznie traktowany jak ksiądz i na nic zdają się jego tłumaczenia, że nie jest księdzem.

"Nie jestem księdzem!"

Pavel Chirilă, niepozorny mężczyzna z małej wioski w sercu Rumunii, miał jedną wielką pasję: naprawianie rzeczy. Od dzieciństwa uwielbiał rozkładać na części zegary, naprawiać popsute lampy czy usprawniać maszyny rolnicze sąsiadów. Jego zręczne dłonie i spokojne usposobienie szybko zyskały mu sympatię całej okolicy. Niestety, przypadek sprawił, że stał się także ofiarą największego nieporozumienia w swoim życiu.

Wszystko zaczęło się pewnego jesiennego wieczoru, gdy do jego drzwi zapukała starsza kobieta, pani Viorica. Była roztrzęsiona i mówiła coś o nagłej chorobie swojego wnuczka.

– Ojcze, błagam, pomódl się za niego! – powiedziała, chwytając Pavla za ręce.

Pavel, zaskoczony, próbował wyjaśnić sytuację.

– Pani Viorico, chyba coś się pani pomyliło. Nie jestem księdzem.

Ale starsza kobieta nie słuchała. Zwracała się do niego per "ojcze" i mówiła coś o jego świętym powołaniu. Nie pomogły żadne tłumaczenia. W końcu Pavel, chcąc ją uspokoić, obiecał, że zajrzy do wnuczka, choć z modlitwą nigdy nie był za pan brat.

Rozpowszechnione plotki

Następnego dnia, ku jego zgrozie, po wsi rozniosła się wieść, że „ojciec Pavel” nie tylko pomógł choremu dziecku, ale też dokonał cudownego uzdrowienia. Ludzie zaczęli gromadzić się pod jego domem, przynosząc chleb, wino, a nawet kurczaki w podzięce za jego „posługę”. Pavel tłumaczył na wszystkie możliwe sposoby, że jest zwykłym mechanikiem, a nie żadnym duchownym, ale nikt go nie słuchał. Co więcej, niektóre starsze kobiety twierdziły, że widziały go w białej szacie w ich snach.

– To znak, ojcze! – zapewniały.

Rytuały na siłę

Sytuacja osiągnęła apogeum, gdy w miejscowym kościele zabrakło księdza na niedzielną mszę. Ktoś zaproponował, żeby „ojciec Pavel” zastąpił duchownego. Zanim zdążył zaprotestować, został niemal siłą wciągnięty do kościoła. Próbował wyjaśnić, że nie zna liturgii, ale ludzie tylko się uśmiechali i mówili, że "duch święty go poprowadzi".

Na szczęście Pavel był na tyle bystry, że z pomocą ministranta udało mu się przeczytać kilka fragmentów Pisma Świętego i improwizować resztę. Po mszy ludzie bili mu brawo. Niektórzy przysięgali, że jego kazanie było najbardziej poruszające od lat, mimo że Pavel mówił głównie o mechanice i o tym, jak naprawiać zegary.

Nowe wyzwania

Wkrótce z całej okolicy zaczęli przybywać ludzie z prośbami o błogosławieństwo, porady duchowe, a nawet egzorcyzmy. Pavel, wykończony ciągłymi odwiedzinami, postanowił raz na zawsze rozprawić się z mitem o swojej duchowej roli. Zwołał wiejskie zebranie na placu.

– Ludzie, posłuchajcie mnie uważnie! – zaczął. – NIE JESTEM KSIĘDZEM! Jestem mechanikiem! Naprawiam zegary, maszyny, czasem piecyki. Modlitwa to nie moja specjalność!

W tłumie zapadła cisza. Ludzie patrzyli na niego z niedowierzaniem, a potem ktoś zaczął klaskać.

– Takiej skromności nie widzieliśmy u żadnego księdza! – krzyknęła pani Viorica.

– To prawdziwy znak świętości – dodał inny głos.

Nieuchronne przeznaczenie

Ostatecznie Pavel pogodził się z losem. Gdy mieszkańcy wioski przychodzili z prośbami, wysłuchiwał ich z cierpliwością. Czasami, dla spokoju, odmawiał z nimi krótką modlitwę. Jednocześnie nadal naprawiał maszyny, co według wiernych było „boskim powołaniem”.

Plotka o „świętym mechaniku” dotarła nawet do lokalnych mediów, a do wioski zaczęli przyjeżdżać ludzie z całego regionu.

Pavel nigdy nie przestał tłumaczyć, że nie jest księdzem, ale w głębi duszy zrozumiał, że ludzie potrzebowali kogoś, kto da im nadzieję. Jeśli miał to być on – mechanik w roli duchowego przewodnika – mógł to zaakceptować.

– Ostatecznie naprawiam nie tylko maszyny – pomyślał pewnego dnia z uśmiechem – ale i ludzkie serca.